Agadir, Marokko

Totaal verslag van mijn reis naar Agadir in Marokko

Omdat ik verplicht werd door de bank waarbij ik werk tenminste 5 werkdagen verlof op te nemen, had ik besloten te kijken of er een leuk last-minute reisje te boeken was voor een week. Na een lange frustrerende zoektocht op Internet, besloot ik naar een reisbureau te stappen om meer duidelijkheid te krijgen in de chaotische aanbiedingen. Uiteindelijk had ik gekozen voor Agadir, Marokko. Vanuit Agadir hoopte ik wel nog enkele uitstapjes te maken met de typische Marokkaanse sfeer.

Helaas kon ik daar nergens een internet cafe vinden en jullie tijdens de reis op de hoogte houden, dus post ik dit maal het verslag achteraf.

Op 2 januari, vers na oud & nieuw vertok ik in de vroege middag naar Marokko. Na een vliegreis van ongeveer 4 ½ uur kwam ik aan op de luchthaven enwerd ik opgevangen door een echte reisagente, wat ik wel grappig vond. Ik hoefde niet na te denken over vervoer of iets dergelijks, dat was allemaal geregeld. De dag van aankomst was natuurlijk kort, het was al bijna donker toen ik arriveerde. Na ingechecked te zijn in het hotel genaamd‘Rihab’ ben ik naar de boulevard gelopen om de eerste indrukken op te toen en vroeg naar bed gegaan. De volgende dag besteedde ik hoofdzakelijk aan het verkennen van het stadje waarin ik was beland.

Agadir is een havenstadje aan de westkust en is de grootste toeristische badplaats van Marokko. In 1960 werd de oude stad vrijwel geheel verwoest door twee aardbevingen, branden en golven als gevolg van die bevingen. Daarna werd de stad herbouwd en kreeg daardoor een moderne en westerse sfeer. In de baai ligt een breed zandstrand met daarbij een boulevard, die op dit moment ook werd uitgebreid. Dit deel vormt het toeristen centrum van Agadir, daarnaast zijn er een aantal havens bestemd voor handel, visserij en ook wat kleine jachthavens. De boulevard ziet er mooi en strak uit. Langs de boulevard staan vele hotels en op de boulevard zelf een aantal winkeltjes maar vooral horecazaken met de daarbij horende terrasjes waar je heerlijk koffie of muntthee kan drinken en naar flanerende voorbijgangers kunt kijken. Hier en daar kan je op het brede strand strandstoelen huren, maar dat is eigenlijk zonde van het geld. Op de eerste dag deed ik dit wel omdat het echt een louche sfeertje op het strand verschafte en dat had ook wel iets aparts. Het strand is heel erg lang en breed waardoor je veel ruimte hebt en het was er niet druk. Het was dus soms ook heel relaxt om een plekje voor jezelf onder de zon op te zoeken waarbij niemand om je heen dartelt en je heerlijk kunt afdwalen.

Verder is er weinig spannends in Agadir te beleven en in de avond is het er deze tijd van het jaar behoorlijk fris, waardoor je zonder jas niet al te lang buiten wilt zijn.

Wel heb ik een aantal prachtige zonsondergangen mogen zien in Agadir, waarvan onderstaande het mooiste was.

Wel een aantal leuke mensen ontmoet tijdens mijn verblijf in Agadir, waaronder een man met de naam ‘Mohammed’. Deze naam hoor je hier erg zelden <<kuck-kuch>>, maar het was wel een toffe peer met wie ik vaak gelachen heb. Hij had een klein toeristen bureautje en heb ik uiteindelijk ook een tour bij hem geboekt. Uiteindelijk ben ik twee volle dagen op tour/excursie geweest.

De eerste dag dat ik een excusie deed voerde me langs boomklimmende geiten een oase met ezels en een oude mooie stad. De tweede zou mij brengen naar Disneyland Dessert en een prachtig stuwmeer.

We vertrokken s’morgen erg vroeg richting het zuiden. Ik wordt vergezeld door een belg, een oude Franse tante en een Frans stel van middelbare leeftijd. Gelukkig niet te veel mensen en deze zijn ook nog eens erg gelzellig en aardig. Dat is mooi meegenomen.

We zien onderweg veel woestenij van zand, stenen en gruis in oker-, zand- en terracotta-achtige kleuren, met hier en daar een plukje groen en verdwaalde boomjes. Plots stopte onze chauffeur bij een aantal bomen en wat zagen we? Geiten in arganiabomen. Deze bomensoort komt alleen hier en in Zuid-Afrika voor, maar dat boeide me eigelijk weinig. Wat ik zo tof vond is het feit dat die beesten in bomen kunnen klimmen en op hele dunnen takken staan, om zo de argania vruchten te verorberen. Van deze olijfachtige vruchten word ook olie gemaakt voor massage en culinair gebruik. Ik was aangenaam verrast door dit leuke schouwspel tot er helaas een ander busje met toeristen stopte, die direct op de bomen afliepen en de geiten riepen. Gevolg; De geiten sprongen uit de bomen en zette het op een lopen. Ik was blij dat we voldoende tijd ervoor gehad hadden om het te mogen zien, voor die mensen was er maar 1 ding: vette pech en geen geiten meer in de bomen.

We zette onze tour verder en kwamen bij een grote oase. Tiout ligt aan de voet van het Atlasgebergte. Bij de oase is een berberdorpje gebouwd. We hadden lang gereden na de laatste stop en spurtte iedereen direct naar het toilet. Men bood ons een glaasje muntthee aan als welkom wat een prettige dorstlesser was. Daarna namen we de tijd de oase in ons op te nemen. We waren in het enige restaurantje in het kleine dorp. Dit resaurant lag op een heuvel waardoor je een prachtig panorama had over de oase en het dorpje. Het was prachtig om te zien hoe in het midden van zo een dorre en droge streek een oase is ontstaan.

Boven de practige oase, hieronder het dorpje Triout, temidden van deze grote oase.

We werden naar de voet van de heuvel gebracht, waar er ezels klaar stonden om ons naar de kasbah te brengen en door de oase te rijden. Mijn ezel heette Farrari, omdat ze altijd voorop wilde lopen. Het was een leuke rit waarbij we diverse citrusvruchtbomen, kleurijke bloemen, peperbomen, jasmijn en nog veel meer groen te zien kregen.

Eerst liepen we langs een prachtige kasbah. De kasbah is onderdeel van de medina (oude centrum) en is een gebouw. Het gebouw kenmerkt zich door hoge muren. Bijna iedere nederzetting in Marokko heeft zijn eigen kasbah. Vroeger werd deze gebruikt als woning voor het dorpshoofd. Momenteel zijn de meeste kasbah's niet meer in gebruik en doen zij vooral dienst als toeristische attractie. Deze kasbah was wel een van de mooiste die ik ooit gezien heb, vooral omdat het zo mooi afstak tegen het groen van de oase.

Terug in het dorpje kregen we in het  restaurantje een typische berbermaaltijd aangeboden. Wat heerlijk eten was! Typische gerechten zijn Couscous en Tajines. We begonnen met een Tajine. Dit zijn stoofpotjes van groenten, fruit en vlees (schaap, rund, geit of zelfs kameel!). Deze worden in een soort terracotta schaal met bijhorende puntdeksel bereid. Daarna kregen we Couscous, die bestaat uit grofgemalen tarwe of semolinapasta en wordt geserveerd met groenten, schaap of kip, die van ons was met gestoofde kip. Na deze smulpartij eindigden we met een sinasappel en nog een heerlijke verse muntthee. Echt aan te raden!

Na de maaltijd vervolgden we onze tocht. Na een paar uurtjes rijden kwam onze volgende bestemming al in zicht.

Taroudant is een plaats in het zuiden van Marokko. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en ligt 76 km oostelijk van Agadir. De stad heeft ca. 70.000 inwoners. Dit schilderachtige stadje, ook wel "het kleine Marrakech" genoemd, ligt op de grens tussen het vruchtbare Sous-dal en de Hoge Atlas. De vestingmuren in okerkleur met hun vijf monumentale poorten geven toegang tot de medina. Een medina is het oude historische centrum van een stad. Ik vond de muren er super strak uitzien en nam de tijd om deze met hun prachtige poorten te bewonderen.

Stadsmuren van TaroudantTaroudant was eens de hoofdstad van de Saadi dynastie. De Saadifamilie beweerde nazaten te zijn van de profeet Mohammed. De Saadidynastie verdreef de Portugezen uit Marokko en verdedigden het land tegen het Ottomaanse Rijk. Voor ze Marrakesh veroverden hadden ze Taroudant als hoofdstad. Dit is altijd een belangrijke strategische stad gebleven en heeft daardoor ook machtige vestingmuren in de bekende terracotta-achtige kleuren. Tevens was Taroudant als karavaanstad beroemd om de overvloed en de kwaliteit van zijn koopwaar.

Ook hier heb je, net als in Marrakesh een leuk dorpsplein met allerlijk karretjes waar ze jus‘d’orange verkopen. Al moet ik bekennen dat ik me de smaak van toen herinner en deze veel zuurder waren.
 
Wat ook typisch is hier is de kledij van de vrouwen: wijde gewaden in indigoblauw, wat een super leuke kleur en wat wapperd de stof heerlijk in de wind! Het lijkt wel vakantie…, oh wacht…, ik ben ook op vakantie…, yippie!

Nog even door een Soekh gelopen, dat is een soort overdekte markt. Vooral de in piramide gebouwde kleurige kruiden is een streling voor het oog.

Als laatste stop voor de terugreis naar Agadir stopten we nog even naar een mini fabriekje waar ze olie maakten van de Argania vruchten. Weet je nog? Dat is uit die bomen waar de geiten in zaten. Ze malen die met een soort draaiende steen op een platte steen (zoals molen stenen) en dan komt er een gore groen/bruine drap uit, waar uiteindelijk olie word gewonnen.

Vervolgens reden we terug en mag ik terugkijken op een heel leuke excursie waarbij ik veel mooie dingen heb gezien en de oude Marokkaanse cultuur weer een beetje kon opsnuiven.

Later nam ik nog een leuke excursie van een dag. Dit maal met 4x4 door de woestijnlandschappen. Dit maal met een Franstalige oude Belg en een Duitse man met zijn Marokkaanse vrouw. Met deze mensen had ik allemaal wat minder, maar ze waren wel aardig.

De reis ring over grote vlaktes met grijze keien, stenen en zand. We hielden de kustlijn aan waardoor we af en toe op enorme kliffen reden en naar benden de oceaan konden zien beuken tegen de rotsen. Op een bepaald moment waren de afgronden niet meer onoverkomelijk diep en stopten we de landrover. De rest van het clubje bleef op de rotsen staan, maar ik kon met niet inhouden en daalde af. Er was een dunne strook strand waar ik prachige foto’s heb kunnen maken. Ook was er een klein vissersdorpje in de rotsen gebouwd. Het was duidelijk dat dit nog niet zo oud was want het zag er allemaal vrij strak uit.

ervolgens reden we door en kwamen we bij een groene rivier genaamd Oued Massa. Sinds 1991 is dit een beschermd natuurgebied (circa 13.000 ha) met talrijke vogelsoorten en reptielen. Wel apart, zo vel groen en strak langs de oevers groeit er groen, daarachter weer rode, roze en grijze steenmassa’s

Via de uitlopers van het Anti-Atlasgebergte kwamen we aan bij het stuwmeer Youssef Ben Tachfine. Met daarop de in Marokko alom bekende tekst; God, Natie en Koning. Dit was echt super strak gebouwde dam met een prachtig stuwmeer in een mooie omgeving van rotsen en woestijn waar ik in principe wel wat uurtjes kon ronddwalen, maar helaas ik ben niet alleen en dus vervolgen we de geplande route.

We reden naar een klein dorpje waar we bij een Berberfamilie mochten lunchen. Maar het was niet met de familie samen natuurlijk. Moeder had al het eten klaar en we werden in een voor toeristen gemaakte kamer gezet. Wel werden onze handen op traditionele wijze gewassen wat op zich wel leuk was. We aten weer de typische gerechten couscous en tajines, wat ook nu weer heerlijk was en weer een lekkere sinasappel als dessert.

Over dessert en desert gesproken, we reden na het lunchen nog even langs de mini-Sahara, waar enkele zandduinen zijn ontstaan. Ik weet me nog goed te herinneren dat ik op mijn eerste reis door Marokko hier ook was geweest met enkele Amerikanen met wie ik toen optrok. Toen we toentertijd bij deze zandheuvels aankwamen, noemden we dit Disneyland Dessert en gingen toen naar de echte Sahara. Maar dat was toen. Nu is er geen tijd voor de grote vlaktes van de Sahara en meot ik het ditmaal met Disneyland Dessert doen. Hier liepen ook wat zwarte en blanke schorpioenen rond. Wat ik zo ontzettend lekker vind is de zachtheid, de geur en fijnkorreligheid van woestijn zand.

Op de terugweg maakten we nog een korte stop in Tiznit, bekend om zijn zilverfabriekjes. Dit mooie dorp ligt in het Anti Atlas gebergte op een hoogte van 1000 meter. Het dorpje was eigelijk niet veel aan, als je niet van zilver houdt heeft het eigenlijk

Weinig te bieden. Laat ik nou net niet van zilver houden…... Maar de omgeving er omheen een aanrader voor elke natuurliefhebber! Het is een fascinerend beeld om te zien dat het dorp helemaal omgeven is door een ring van vreemde roze granieten bergen.

Op de terugweg stopten we nog aan de kant van de weg voor een korte thee en plaspauze, maar naast dat restaurantje was een terracotta winkeltje waar ik een kijkje wou nemen. Daar bleken ze een kleine rondleiding te willen geven aan mij en besloot die te nemen. Tja, ik wou wel een zien hoe die ambacht in zijn werk gaat. Zo gezegt, zo gedaan en ik nam lekker de tijd om het hele proces te doorlopen en daarna nog even door de winkel te struinen. De rest vond het niet zo leuk dat ze op mij hadden moeten wachten, maar het was toch de laatste stop voor Agadir en wou optimaal van de dag gebruik maken. Ik had er geen spijt van.

Uiteindelijk zijn we weer terug gegaan naar Agadir waar ik nog twee dagen heb genoten van de mensen die voorbij schrijden op de boulevard en de humor van Mohammed en zijn kijk op het leven waarbij hij minstens 1 maal per uur roept; “But what can you do?”

Af en toe nog wat zonnestralen opgepakt en nog een avondje ‘wezen stappen’ met Mo in een hotel bar waar hij het in elk geval naar zijn zin had met de hotel animatie spelletjes.

Op 10 januari kwam ik om 01.35 weer aan op Schiphol. Het was een korte vakantie, maar wel heerlijk genoten van de rust en toch ook wat gezien. Het was tof!!

Als je nog meer mooie foto's van mijn vakantie in Marokko wilt zien, ga dan links in het groene mene van deze site en klik dan op fotoalbum. Daar klik je vervolgens op Marokko, Januari 2009 en je ziet een selectie van foto's van deze reis.